اندازه میوه، رنگ، بافت، نظافت و بدون نقص بودن میوه از ضایعاتی مانند سوختگی، کرم خوردگی، ترششدن و میکرو اُرگانیسم‌های فاسد کننده، از شاخص‌های ظاهری خوب بودن خرما هستند. شاخص دیگر، میزان شیرینی است.
ترش شدن: تخمیر میکروبی سبب ترش شدن خرماهایی می‌شود که درصد رطوبت بالاتری دارند.
شکرک زدن: کریستاله شدن قند خرما زیر پوست و در گوشت آن در گونه‌های نرم آن دیده می‌شود. با اینکه شکرک زدن بر طعم خرما تأثیری ندارد اما بافت و ظاهر آن را تغییر می‌دهد. برای جلوگیری از شکرک زدن، باید خرما را در درجه حرارت مناسب نگهداری کرد.
** نکته: شکرک زدن به معنی خراب بودن و یا فساد خرما نیست و با کمی دما دادن به خرما شکرک برطرف شده و به خرما برمیگردد.
فساد میکروبی: در نتیجه آلوده شدن به مخمرها، کپک‌ها یا باکتری‌ها اتفاق می‌افتد. میکرو اُرگانیسم‌ها با تبدیل قند خرما به اسید استیک، موجب به وجود آمدن بوی سرکه در آن می‌شوند. برای جلوگیری از این فساد، خرما باید در رطوبت مناسب (پایینتر از 35 درصد) و در دمای خنک (پایینتر از 20 درجه سانتیگراد)، انبار شود و بهداشت آن در مراحل گوناگون کاشت، داشت و برداشت تا بستهبندی رعایت گردد.
کرم خوردگی: ممکن است در مراحل مختلف برداشت و یا هنگام نگهداری، خرما به لارو بعضی از حشرات آلوده شود. برای پیشگیری از این آلودگی باید در شرکتهای بستهبندی خرما را با موادی مانند نیتروژن، متیل بروماید، دی‌اکسیدکربن، گاز فسفین و یا ازن، ضد عفونی کرد و در بسته‌های ضد حشره نگهداری و انبار نمود.